हे आता दररोजचं झाले आहे..

वेळ तिन्हि सांजेची

सांगते माला आणिन मी तिला...


सुर्य ही ऊगीच रेंगाळतो

जान्याचे ताळून रोज नवीन बहाणे करतो...


त्यालाही पाहायचे असते तिलाच

म्हणून अस्वस्थ होऊन कधी दक्षीणेला तर कधी ऊत्तरेला येरझरया घालतो...


वाराही सैरावैरा लगातो पळू

ती यायच्या अगोदरच तीला इथे ठेवू का त्तिथे असे लागते होवू...


सांज मला काही नं सांगता निघून जाते

सुर्य आपला कुठेतरी तोंडं लपवून बसतो...


वारा थोडासा रागावतो

बोचरया थंडीने तीचा राग दूसर्‍यावर काढतो..


चंद्र मात्र असतो माझ्या साथीला

रात्र जागवायला ती नक्की येईल या आस्थेला...