बांधून मनाशी खुणगाठी

निघालो धावत स्वप्नांपाठी

कचरते मन, अडखळते पाउल

आई फ़क्त तुझ्यासाठी.......

कशी राहशील सोडून मला

सतावेल आठवण क्षणाक्षणा

रडन्यासाठी तुला आता

न लागेल कांद्याचा बहाणा

airport वर तुझा हात सोडवताना

माझं उसणं अवसाण...गळून गेलं होतं

शेवटच्या क्षणी जर बाबांनी तुला माघे खेचलं नसतं...

त्या विमानातलं एक सीट नक्कीच रिकामं गेलं असतं...

प्रत्येक वेळी तुला फोनवर बोलताना

गळा अगदी दाटून येतो.....

थांबवून हुंदका कसाबसा मी..

balance संपल्याचा बहाणा करतो..

कळुन ही न कळल्यासारखी तू..

मग माझंच सांत्वन करतेस...

पण मलाही माहित आहे आई..

फोन ठेवताच तू रडतेस...

इथे रोज pizza आणि burger खाताना...

तुझ्या भाकर भाजीची आठवण येते..

अशी तुझी आठवण काढून जेवताना मग..

का कुणास ठावूक..प्रत्येक गोष्ट खारटचं लागते...

ऑफिसातुन थकुन घरी आल्या नंतर, तोंडातून

"आई चहा दे गं " अगदी सहज निघून जातं

आणि तू इथे नसल्याचं लक्षात येताच...

घर अगदी भकास भकास वाटू लागतं...

चहा पिण्याची इच्छा जाते मरून...

शरीर बोजड अन मन खिन्न खिन्न होतं.....

थकलेलं माझं शरीर, लगेचच...

स्वताःला निद्रेच्या ताबी देतं...

सताड जागं माझ मन मात्र, तुझा ..

केसांतून फिरणारा...गोंजारणारा हात शोधत राहतं...

सकाळी उठल्यानंतर पुन्हा मगं

माझी रोजचीच धावपळं सुरू होते...

आणि मग मनात विचार येतो...

तू असलीस की सर्व कसे सुरळीत होते...

अशा या माझ्या busy दिनचर्येत...

तुझी उणीव जाणवत राही क्षणोक्षणी

धावत येईन परत तुझ्यापाशी आई,

पहिली संधी मला मिळता क्षणी....

सरतील दिवस बघता बघता

परत येईन मी तुझ्याचपाशी...

ठेवून पायावर डोई, मागेन तुझी माफ़ी

सोडून तुला नाही जाणार..पुन्हा कधीही मी परदेशी....

                                                       --पंकज सोनवणे