बरेचदा डोके खाजवुन देखील
कविता नावाची गोम काही सुचत नाही
मग उगाच कागद रंगवल्या सारखा
पांढऱ्याचा काळा करीत रहायचा
एखादवेळेस तेही जात जमुन
पण नेहमीचा विरोधाभास मात्र वेगळाच असतो..

कविता काही डोक्यातुन झिरपत नसते..
ती काळजात उगम पावते आणी कागदावर अस्त
परंतु हे अस काही म्हटल तर त्यालाही कविता समजतात लोक
मग मात्र माझी समजवणुक मीच घालत बसतो
शब्दांनी आणी जुळणाऱ्या न जुळणाऱ्या यमकांनी
परंतु अश्या विरोधाभासातली रचना काही औरच होऊन जाते
आणी कागदावर उमटतात
माणीक-मोती..